• Version
• Преземи 3
• Големина на фајлот 595.70 KB
• Број на датотеки 1
• Датум на креирање март 28, 2018
• Последна промена август 6, 2023

Пресуда на Апелационен суд Скопје РОЖ-1491/17

„(...) по наоѓање на овој суд, првостепениот суд погрешно го применил материјалното право кога  заклучил дека во конкретниот случај станува збор за годишен одмор на тужителот за 2015 година – остварување на право на користење на годишен одмор за 2015 година, а не за усно одобрување на правото на користење на годишен одмор за 2015 година за тужителот па при постоење на строга законска регулатива утврдена во чл. 137, ст. 4 од ЗРО, за правото на користење на годишен одмор согласно со која работодавачот е должен на работникот да му издаде Решение за правото на користење на годишен одмор, а вработениот ова решение за правото на користење на годишен одмор да го прими и дури откако ќе го прими, како вработен кај тужениот, има право да го остварува законското право на годишен одмор за 2015 година – да замине на користење на годишен одмор, па со тоа утврдил дека тужениот донел законита одлука за откажување на договорот за вработување поради неоправдано изостанување од работа повеќе од 3 – три последователни дена, а согласно чл. 74, член 82, став 1, точка 1 и чл. 91 од ЗРО.

По наоѓање на овој суд ваквото стојалиште на првостепениот суд е нeприфатливо од причина што видно од изведените докази и утврдената фактичката состојба произлегува дека во конкретниот случај се работи за одлука за откажување на договорот за вработување поради кршење на работниот ред и дисциплина или работните обврски без отказен рок – неоправдано изостанување од работа повеќе од 3 – три последователни дена, согласно со чл. 82, ст. 1, т. 1 од ЗРО, кој основ содржан во одлуката не може да се подведе под одредбата од чл. 137, ст. 4 од ЗРО согласно која е пропишано – „работодавачот е должен на работникот да му издаде решение за правото на користење на годишен одмор”, и со тоа да се прифати дека во предметниот спор станува збор за – остварување на право на користење на годишен одмор за 2015 година, како што прифаќа првостепениот суд. (...)

Од друга страна, со одредбата од чл. 137 од ЗРО се уредуваат прашања кои се однесуваат на правото на платен годишен одмор, кое право во случајот тужителот неспорно дека го имал, додека во ставот (4) од истиот член се пропишува должноста на работодавачот да издаде решение за правото на користење на годишен одмор, која обврска не може да ја исполни работникот, додека начинот на користење на годишиот одмор е уреден со членот 144, ст. (1) од ЗРО согласно кој годишниот одмор се користи земајќи ги предвид потребите на работниот процес како и можностите за одмор и рекреација на работникот водејќи сметка за неговите семејни потреби.

(...) тужителот во спорниот период содржан во образложението на оспорената одлука е оправдано отсутен од работа со оглед да со сознание и одобрение на работодавачот – директорот кај тужениот С. С., во тој период користела годишен одмор, односно во состојба кога тужителот добил одобрение од страна на тогашниот директор кај тужениот С. С. да замине на одмор во критичниот период, за што постојат мејлови со директорот на тужениот и изјава дадена лично од него заверено пред нотар, а која изјава ја потврдил и пред првостепениот суд на расправа од 04.03.2016 година, по наоѓање на овој суд во конкретниот случај не може да стане збор за неоправдано изостанување од работа повеќе од три последователни дена, ниту пак може да се прифати повреда од страна на тужителот со тоа што од страна на тужениот како работодавач не било изготвено решение.”