- Version
- Преземи 0
- Големина на фајлот 849.35 KB
- Број на датотеки 1
- Датум на креирање мај 5, 2020
- Последна промена ноември 6, 2024
Пресуда на Врховниот суд на Република Северна Македонија Рев3.бр.145/2018
„(...) по наоѓање на Врховниот суд на Република Северна Македонија, во конкретниот случај правилно пониските судови го примениле материјалното право од член 72, член 81 став 1 точки 1, 2 и 3, член 82 став 1 точка 5, член 102 став 1 од Законот за работните односи (Службен весник на РМ бр. 62/05), член 28 став 1 алинеја 5, и член 32 од Колективниот договор на тужениот, кога го усвоиле тужбеното барање на тужителот, наоѓајќи дека одлуката за откажување на договорот за вработување е незаконита бидејќи тужениот не докажал дека тужителот ги сторил дејствијата за кои му е откажан договорот за вработување.
Имено, според мислење на Врховниот суд на Република Северна Македонија, правилно судовите заклучиле дека од содржината на оспорената одлука за отказ не е јасно всушност ниту која повреда на работни обврски ја направил тужителот, ниту пак со кои докази тоа се докажува. Во предметната одлука за отказ не е наведено кој работен ред и дисциплина тужителот не ги почитувал, кои работни обврски не ги извршувал, и кон кои прописи што важат за неговото работно место не се придржувал, односно не стои ни време, ни место, ни начин на сторување на кражбата со лекови.
Поради ова, правилен е заклучокот на пониските судови дека тужениот не докажал дека тужителот ја сторил кражбата на лекови, а кои лекови не биле сопственост на тужениот, туку на друга фирма, додека лицето задолжено за лековите не дало изјава по однос на тоа дали снемувало лекови, во која количина и какви лекови снемувало. Во ситуација кога тужениот не докажал дека тужителот ги сторил дејствијата за кои со одлука му бил откажан договорот за вработување, правилно судовите го усвоиле и тужбеното барање на тужителот во однос на враќањето на работа на тужителот на работно место кое одговара на неговата стручна подготовка, согласно одредбата од членот 102 став 1 од Законот за работните односи, каде стои дека ако судот донесе одлука со која е утврдено дека на работникот незаконски му престанал работниот однос, работникот има право да се врати на работа по правосилноста на одлуката, ако тоа го бара.”
